" فیکوس کاریکا " که انجیر نامیده می شود. بومی شمال آسیاست. مدت بسیار طولانی است که انجیر وجود دارد. سومری ها از انجیر استفاده می کرده اند. انجیر پخته در گذشته به عنوان شیرین کننده به جای شکر مصرف می شد. انجیر سرشار از پتاسیم، آهن، فیبر و کلسیم است. انجیر مصارف پزشکی دارد و مدٌر و ملٌین است. درخت انجیر 100 سال عمر می کند و 100 فوت ارتفاع دارد. اما درختان بومی 6 فوت ارتفاع دارند.

شکوفه انجیر داخل میوه می ماند و زنبورها را داخل خود می کشد تا گرده ها را پراکنده کنند. اما فقط میوه آن قابل خوردن است. انواع متفاوتی از انجیر وجود دارد. که بر حسب رنگ از سیاه تا سفید دسته بندی می شوند و انواع سبز برای خشک کردن به کار می رود.

انواع انجیر:

آدریاتیک (Adriatic): رنگ آن سبز کمرنگ مایل به زرد و بخش داخلی آن، قرمز رنگ است. به شیرینی انواع دیگر نیست. طعم نوع خشک آن مطبوع است. البته به صورت تازه هم مصرف می شود.

قهوه ای (Brown turkey): این نوع انجیر قهوه ای با طعم شیرین، پر آب است و به هر دو صورت خشک و تازه مصرف می شود.

کالی میرنا (Calimyrna): این نوع انجیر، بزرگ و کم آب است و پوستش سبز و گوشتش سفید است. به شیرینی نوع Mission نیست. اکثراً به صورت خشکبار مصرف می شود. پوست ضخیمی دارد که هنگام خوردن گرفته می شود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: